Bayrama Özel

Dünyaya gelişimizin mutlaka bir sebebi hikmeti vardır! Hayat yolumuzun üstünde ve her safhasında mutlaka nirengi noktaları bulunur. İnsanoğlunun bu nirengi noktalarından geçerken, karşısına mutlaka iyi ve kötüler çıkacaktır. Mühim olan, bu nirengi noktalarında takılıp düşmemek, yola aynı kararlılıkla devam etmektir.

Asıl olan, hayatta bedensel olarak büyümek değil, büyürken unuttuğumuz içsel değerlerdir. Sevdiği olmalı insanın bu hayat yolunda. Tıpkı annemiz gibi, babamız gibi, kadim dost ve arkadaşlarımız gibi, eşimiz gibi, çocuklarımız gibi.

Malı mülkü değil, kaşı, gözü, dudağı değil, merhametidir bir insanı insan yapan güzelleştiren değerler. İnsanın süsü yüzü ise, Aklın süsü de dilidir. Dilin süsü ise sihirli kelimelerle mucizeler yaratan sözlerdir! Yaşın önemi pek fazla da yoktur insan hayatında. İşin aslına bakarsanız hayatta alınan yaşlar sadece birer sayıdan ibarettir.

Yaşadıkların öğretir aslında sana hayatı, dile gelmeyenler getirilemeyenler kalbin en ağır yükleridir. Üzmeyin birbirinizi, üzmeyelim birbirimizi. Çünkü birbirimizden çok kalmadı bu dünya da artık. Her gün biraz daha azalıyoruz.

Berrak bir gönülden, kirli su akar mı hiç? Güzel bir ruhtan, kötü söz çıkar mı hiç? Onun için mutluluğu, arayacak kadar mutlu olun ya da mutlu olmak için çaba harcayın. Aslına bakarsanız iyiler bir çeşittir. Kötüler ise çeşit çeşit. Bu dünyada fazla eğilirsen basamak, dik durursan sığınak olursun. Onun için tam kararında durabilmektir yaşam dediğimiz şey.

Hayat, bir nefestir aldığın yere kadar, ama hayat aynı zaman da insan için bir kafestir. Aslında yaşadığın kadar, hayat bir hevestir. Mutluluğu bulana kadar. Aslında, mutluluğa giden yol yoktur. Çünkü; Mutluluğun kendisi bir yoldur. Sevgi, bir tutku değildir. Sevgi, birisinin bir şekilde seni tanımladığının anlaşılmasıdır. Bir şey vermiyorsan bir şey de almayı bekleme bu hayatta. İyi insan olamazsan, iyilik bulmayı da beklemeyeceksin.

Mutluluk, bir ömür değil, anlıktır. Mutluluk, çok uzak değil aslında, iki adımlıktır. Hayatın hamallığı değil, tadına varmaktır mutluluk. Mutlu insanlar tanıdım, bunlar sadece ne iseler, o oldukları için mutluydular. İşte ondandır benim de tüm çabam ve haykırışlarım felsefeye yönelmem ve meftunu olmam. Güzel olan ne çok şey kaybettik yaşadığımız şu günlerde. Her yaraya merhem olan o eski insanlar neredeler şimdi? Yaşlılık, ne saçın ağarması, ne belin bükülmesidir. Gayesi biten, ümidi sönen herkes yaşlıdır benim nazarımda.

İşte sokağa her çıktığımda bunları görüyor ve çok üzülüyorum şimdilerde. Gönlü geniş insanları seviyorum ben. Vefakâr insanları, kusur kapatanları, kendi gibi davrananları. Aslında, başkası gibi olmayanları, adam gibi adam kendisi olanları seviyorum ben. Aldığımız yaşların yıllarını sayacağımıza, dostların sayısıyla saymak gerekiyor insan yaşını.

Gözyaşıyla değil, gülüşlerle say hayatını. Akşam olur gün eskir. Aylar geçer, yıllar eskir. Eskimeyen tek şey, umut bir de sevgidir. Çünkü hayat sadece üç gündür. Dün, bugün ve yarın. Eski Türkiye’de sabrı mayalardık biz. Çünkü, böyle öğretmişti ağır abilerimiz bize, mutluluğun ve insanlığın raconunu, bunlardan bir fırın ekmek olurdu.

Komşuluk diye bir güzellik tanırdık biz. Nereye taşındı, bir bilen var mı? Hiç. Bu son olaylar ve bayram normal rutinimi bozup bu yazıyı yazmama sebep oldu. Belki mutsuzluğun, alabildiğince yalan dolanın kol gezdiği bu günlerde kaybolan değerlerimizi hatırlatırım düşüncesiyle. Güzel sözler ve kelimeler, yokluğunuzdan korkacak, güzel insanlar biriktirin. Çünkü, diğerleri her an gidebilir.

Tüm dost ve okuyucularıma güzel bir bayram diliyorum.

Saygı dolu sevgiyle